Historia

Na dziejach Gminy Kobierzyce zaważyło jej położenie geograficzne, a szczególnie bezpośrednie sąsiedztwo z Wrocławiem. Już od wczesnego średniowiecza tereny te pełniły funkcję zaplecza rolniczego grodu, a potem podgrodzia i miasta Wrocławia. Jak potwierdzają różne wzmianki historyczne, od XII do XIII wieku na obszarze Gminy istniało wiele miejscowości należących do możnowładców wrocławskich, zarówno świeckich, jak i kościelnych.

 Równie ważne na przełomie wieków było usytuowanie gminy w pobliżu jednego z najważniejszych węzłów komunikacyjnych. To strefa starych traktów komunikacyjnych wiodących ze wschodu na zachód i z południa na północ. To od lat determinowało rozwój miejscowości. Już około 6500 lat temu przez Bramę Kłodzką i przełęcz w rejonie Barda Śląskiego dotarły na teren Dolnego Śląska pierwsze grupy ludności rolniczej wywodzącej się znad Dunaju. Później, prawdopodobnie tym samym traktem, znad Bałtyku do Imperium Rzymskiego docierał bursztyn. Przebieg tego szlaku mógł być w przybliżeniu zgodny z dzisiejszą międzynarodową trasą E-8, wiodącą przez teren gminy w kierunku Sudetów i dalej na południe Europy.

 Drugi trakt prowadził z Kijowa i rejonu Morza Czarnego przez Kraków i Wrocław do Norymbergi oraz Pragi. Prawdopodobnie jego równoległą odnogę można identyfikować z przebiegiem dzisiejszej autostrady. Obie drogi krzyżowały się w okolicach Wrocławia, analogicznie jak współczesne trasy w Węźle Bielańskim, w północnej części gminy.

 Inną, nie mniej ważną, cechą wynikającą z położenia geograficznego, a kształtującą dzieje gminy, było umiejscowienie na terenie najbardziej urodzajnych gleb w regionie. Walory rolnicze terenu, czyli wysoka klasa gleb, połączona z nieznacznie pofałdowaną powierzchnią, doceniły już pierwsze plemiona rolnicze około 6500 lat temu. Od tego czasu, aż do współczesności, teren Gminy Kobierzyce stanowi ważne centrum rolnicze na Dolnym Śląsku.

 Dodatkowo na rozwój regionu wpływ miało położenie pomiędzy stolicą regionu, a Ślężą - świętą górą Słowian. Utworzenie biskupstwa we Wrocławiu w 1000 roku i jego szybki rozwój oraz rosnąca potęga miasta jako siedziby władz kościelnych i świeckich sprawiły, że więzi z południowymi terenami były coraz silniejsze. Zarówno biskup, jak też klasztory wrocławskie, tworzyli i stale powiększali na tej ziemi swoje posiadłości. Najstarszymi osadami na terenie gminy są: Ślęza (rok założenia 1155), Biskupice Podgórne (1155), Bielany Wrocławskie (1155), Tyniec nad Ślęzą (1189) i Tyniec Mały (1193).

 Obszar dzisiejszej gminy wielokrotnie przechodził we władanie królów i książąt, a także zmieniał – wraz z całym Dolnym Śląskiem – przynależność państwową. Burzliwy okres wojen religijnych po powstaniu luteranizmu (wojna trzydziestoletnia 1618 - 1838) zakończył się tragicznie - wszystkie osady zostały zdewastowane. Następne konflikty, w tym wojna siedmioletnia i wojny napoleońskie, spowodowały kolejne zniszczenia. Na początku XVIII wieku tereny Gminy Kobierzyce stały się własnością rodziny von Konigsdorf. Po roku 1788 zbudowano siedzibę majątku w Kobierzycach.

 Ważnym wydarzeniem była budowa linii kolejowej przez teren Gminy Kobierzyce z Wrocławia do Świdnicy przez Sobótkę, a następnie także drugiej, do Dzierżoniowa, która powstała pod koniec XIX w.

 Po II wojnie światowej Gmina Kobierzyce nie istniała, a wsie podlegały albo pod Żórawinę, albo pod Gniechowice. Dopiero w 1954 r. utworzono Gromadzką Radę Narodową w Kobierzycach. W jej skład weszło 12 wsi i 3 przysiółki. Zastąpiła ją w 1972 powstała Gminna Rada Narodowa, która składała się z 32 wsi. Nie należały do niej miejscowości Tyniec nad Ślęzą i Pustków Wilczkowski, które dołączyły do Gminy Kobierzyce po zmianach ustrojowych w latach 1989-1990.

Nazwa gminy - Od Cobliwitz do Kobierzyc

Nazwa Kobierzyce pochodzi z czasów słowiańskich. W źródłach historycznych z 1257 roku wieś po raz pierwszy pojawia się jako Cobliwiz (dokument Henryka III Białego). W zapisie pochodzącym z 1333 roku mówi się o wsi Gut Koberwitz. W dokumencie z 1337 roku Jan (król Czech, szwagier księcia Henryka VI) potwierdza, iż miejscowość Cobruicz jest własnością Otto von Glubosa. W 1395 roku w zapiskach widnieje już nazwa Koberwiz. Pierwotnej nazwy, według badaczy historii, należy poszukiwać w formach Kobier - Kobierów - Kobierowice. Potwierdzałby to zapis z 1626 roku "...z Kobierowa rodem". Istnieje też pogląd, że pierwotna nazwa pochodziła od Kobiernicy, co miałoby związek albo z wytwarzaniem kobierców, albo z kobiercami zbóż, traw czy polnych kwiatów.

W latach 30. XX wieku, po objęciu władzy w Niemczech przez hitlerowców, nazwa Koberwitz została zmieniona na Rosslingen. Po II wojnie światowej miejscowości nadano nazwę Kobierzyce.

Dr Rudolf Steiner

W kobierzyckim pałacu dr Rudolf Steiner (1861 - 1925), twórca antropozofii, położył symboliczny kamień węgielny pod nowatorski, biodynamiczny sposób gospodarowania w rolnictwie i ogrodnictwie. Stało się tak za sprawą zorganizowanego przez niego kursu "Podstawy wiedzy duchowej dla powodzenia w rolnictwie". Data kursu 7 - 16 czerwca 1924 roku na stałe wpisała się w dzieje europejskiego agraryzmu.

 Idea odnowy rolnictwa, a przez to uzdrowienie środowiska, zapoczątkowana blisko 80 lat temu, dziś znów staje się modna. W ponad 50 krajach praktykuje się jej zasady w służbie pielęgnacji środowiska oraz zdrowego żywienia człowieka. Produkty biologiczno-dynamiczne mają coraz więcej odbiorców na całym świecie. Oznaczane są nazwą "Demeter".

Dla uczczenia pamięci Rudolfa Steinera i jego osiągnięć we wrześniu 1999 r. w kobierzyckim pałacu odsłonięto tablicę pamiątkową.